Wojciech Pięciak

Jedni – ci z ówczesnych Niemiec Zachodnich – przemycali drukarki dla „solidarnościowego” podziemia, organizowali transporty z pomocą dla pogrążonej w kryzysie Polski, publikowali w zachodniej prasie i TV reportaże o Solidarności.
Inni – ci z komunistycznych Niemiec Wschodnich – drukowali w swych drugoobiegowych publikacjach materiały o polskiej rewolucji, szukali kontaktów z Polakami, protestowali przeciw stanowi wojennemu i, bywało, płacili za to więzieniem. W latach 80. w NRD i RFN takie postawy nie były wcale częste.

Osądzanie dyktatury w NRD zaczęło się w 1989 r., zanim niemcy się zjednoczyły. Choć w kolejnych latach – w wyniku 65 tys. śledztw przeciw stu tysiącom podejrzanych – za kraty trafiło tylko kilkaset osób, zgromadzono ogromny materiał dokumentujący bezprawie systemu.
3 października 1990 r. – w dniu zjednoczenia Niemiec – w berlińskiej prokuraturze powołano specjalną komórkę: ­„Arbeitsgruppe Regierungskriminalität”, „Grupę roboczą ds. przestępczości na szczeblu rządowym”.

Kontynuacja, ale również zmiana: tak można podsumować wyniki niedzielnych wyborów do Bundestagu. Angela Merkel pozostanie kanclerzem, lecz jej nowym partnerem w rządzie będą liberałowie. Ale czy znaczy to, że Niemcy zmienią kurs na bardziej liberalny np. w gospodarce? Tego nie wie nikt. Być może sama pani kanclerz...

Gotowość do zrozumienia cudzych nieszczęść świadczyłaby o sile narodu, który jest dziś na tyle spokojny o swój byt, że może bez lęku dyskutować o przeszłości – pisze publicysta Wojciech Pięciak.
Mówienie o pojednaniu z Niemcami wyszło w polskiej polityce z mody. Dominujący trend neguje to, co kiedyś osiągnięto w relacjach polsko-niemieckich, a czasem wraca do retoryki sprzed 1989 r. Tymczasem przekonywanie, że wysiedlenie Niemców po 1945 r. było uzasadnione moralnie, świadczy nie o naszej sile, ale o słabości.