Klaus Bachmann

Ten dobrze opłacalny mit o wielokulturowym Wrocławiu zawiera w sobie jednak dwa niebezpieczne złudzenia. Po pierwsze, sugeruje, że "fajnie jest być wielokulturowym". Ulegli mu między innymi Jerzy Sawka i Michał Syska, kiedy wskazali na to, że Wrocław nie jest wielokulturowy, bo miasto nie różni się od innych pod względem poziomu rasizmu, ksenofobii i postaw obywatelskich.
Otóż miasta naprawdę wielokulturowe - jak Londyn, Paryż, Amsterdam, Nowy Jork - z reguły odnotowują więcej konfliktów etnicznych, narodowych, religijnych i kulturowych niż jednorodne.

Po raz pierwszy polscy wyborcy wysłali do Sejmu partię, która otwarcie odcina się od tradycyjnych autorytetów i wartości i promuje tolerancję, partycypację, równouprawnienie płci, orientacji seksualnych i sekularyzację. Postmaterializm, który zapowiadał swoje nadejście w mediach, w różnych niszach kulturowych nagle jest reprezentowany w Sejmie. Oczywiście nie jest to wyłącznie sukces Janusza Palikota i jego nowo powstałej, mało obliczalnej partii. Ojcem tego sukcesu jest inercja SLD, który od lat nie jest w stanie znaleźć młodego, charyzmatycznego przywódcy.

Jak roztargniony, depresyjny alkoholik, niepewny siebie, ale pełen wizji, marzeń i charyzmy, odmienił Niemcy i przekonał do nich Polaków.

Mówiąc "Wrocław" zamiast "Breslau", akceptuję fakt, że miasto należy dziś do Polski i wyrażam szacunek dla polskiego języka. Dotąd myślałem, że to naturalne i nie wymaga szerszego uzasadnienia.